Mass vs Class
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί ένα μαζικό κατασκευαστή από μια αυτοκινητοβιομηχανίακύρους;
ΣΤΙΣ παρουσιάσεις των νέων μοντέλων, οι εκπρόσωποι των εταιρειών δυσκολεύονται να
αποφύγουν κάποια κλισέ του τύπου «δυναμικός χαρακτήρας», «αθλητική εμφάνιση»,
«συναίσθημα», «καινοτόμες τεχνολογίες» και «premium ποιότητα», με την τελευταία αναφορά
πλέον να χρησιμοποιείται ακόμα και στα αυτοκίνητα της μικρότερης κατηγορίας. Όμως, τι
ακριβώς είναι «premium»; Δύσκολο να το προσδιορίσεις. Σίγουρα, πάντως, δε συνδέεται
αποκλειστικά με μια συγκεκριμένη κατηγορία αυτοκινήτων (π.χ. σεντάν, κουπέ κτλ.) και δεν
αρκούν μόνο ένα υψηλό κόστος κτήσης και ένα πολυτελές επίπεδο εξοπλισμού.
Οι υψηλές επιδόσεις, ο ξεχωριστός σχεδιασμός, η ακρίβεια της κατασκευής, η υιοθέτηση
καινοτόμων τεχνολογιών είναι και αυτά απαραίτητα συστατικά ενός premium μοντέλου, ενώ το
μέγεθος του αμαξώματος και ο κυβισμός του κινητήρα δεν αποτελούν πλέον στοιχείο διάκρισης,
ούτε η διάταξη των μηχανικών μερών, με την πίσω κίνηση να έχει χάσει σημαντικό έδαφος τα
τελευταία χρόνια.
Πάνω απΆ όλα μετρούν η καταγωγή και το σήμα πάνω στη μάσκα. Οπότε, είναι άραγε αδύνατο
μέσα στα επόμενα χρόνια ένα κινέζικο αυτοκίνητο με υψηλή τεχνολογία και πολυτελή κατασκευή
να διεκδικήσει ένα μερίδιο από τη συγκεκριμένη αγορά;
Ίσως όχι. Υπάρχει, άλλωστε, το παράδειγμα της Honda, της Nissan και της Toyota, που τη
δεκαετία του Ά80 δημιούργησαν τα πολυτελή παρακλάδια τους. Έτσι, το 1986 εμφανίστηκε η
Acura και τρία χρόνια αργότερα η Infiniti και η Lexus, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια και
την υψηλή τεχνολογία. Η επιθετική πολιτική των Ιαπώνων (βλ. ανταγωνιστικές τιμές πώλησης)
έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, στην πιο παραδοσιακή
Ευρώπη όμως η τριάδα των Γερμανών κατασκευαστών (Audi, BMW και Mercedes) δε φάνηκε να
απειλείται.
Μεγαλύτερη απειλή μάλλον αποτελεί η οικονομική κρίση, που έχει προβληματίσει το
συγκεκριμένο κλάδο της αυτοκινητοβιομηχανίας, εντούτοις οι παρενέργειες που έφερε η νέα
οικονομική πραγματικότητα φαίνεται να είναι μικρότερες από όσο τις βιώνουν οι μαζικοί
κατασκευαστές. Και αυτό είναι περίεργο, αν σκεφθεί κανείς ότι τα πιο γήινα αυτοκίνητα
έχουν λίγα να ζηλέψουν πλέον σε επίπεδο εξοπλισμού από εκείνα που τοποθετούνται στο άνω
μέρος της κάθε κατηγορίας. Τα τελευταία απευθύνονται σε ένα κοινό με μεγαλύτερο βαλάντιο,
που ανήκει σε συγκεκριμένη κοινωνική τάξη ή θα ήθελε να ενταχθεί σε αυτήν. Αυτό είναι κάτι
που μόνο η εικόνα ενός κατασκευαστή μπορεί να πετύχει. Χρειάζονται πολλά χρόνια για να
χτιστεί μια τέτοια εικόνα. Σκεφθείτε τι αντιπροσώπευαν η Audi και η BMW τη δεκαετία του
Ά70, σε σχέση με τη Mercedes, και τι διαδρομή κάλυψαν όλα αυτά τα χρόνια. Από την άλλη, η
πολύχρονη κληρονομιά μιας φίρμας μπορεί να αποδειχθεί παγίδα, καθώς -σύμφωνα με εκπρόσωπο
της Cadillac- «το κοινό μπορεί να τη βλέπει με τη συμπάθεια που νιώθει απέναντι στον
παππού του, με τον οποίο όμως δε θέλει να περνά και όλη του τη μέρα»...
Το διακριτικό πάνω στη μάσκα καθίσταται τόσο σημαντικό στον τρόπο που λειτουργεί ο
αγοραστής, έτσι ώστε το λεγόμενο «badge engineering» καθιστά ταμπού την οποιαδήποτε
απόπειρα σύγκρισης, για παράδειγμα ανάμεσα σε ένα ισπανικό και ένα γερμανικό μικρομεσαίο
μοντέλο, παρΆ ότι τα δύο αυτοκίνητα μπορεί να μοιράζονται ακριβώς τα ίδια μηχανικά μέρη.
Στο τέλος της ημέρας δεν είναι οι προδιαγραφές, αλλά ο καταναλωτής που αποφασίζει τι είναι
premium, κάτι που εμείς δεν καταφέραμε να προσδιορίσουμε στις 500 λέξεις που
προηγήθηκαν..._ Μ. Σ.